JessicaRulestheUniverse.com

“Gagaling po ba si Bran, Tiyo?” tanong ng munting si Myrcella. Minana niya ang rikit ng kanyang ina, ngunit hindi ang ugali nito.

“Nabali ang kanyang likod, hija,” sabi ni Tyrion. “Nasira rin ang kanyang mga paa nang mahulog. Pinapainom lamang siya ng tubig at pulot upang ‘wag mamatay sa gutom. Marahil ‘pag gising niya, makakakain siyang muli ng tunay na pagkain, pero kailanman, hindi na siya makakalakad pa.”

“Kung magising siya,” ulit ni Cersei. “Posible pa ba iyon?”

“Mga diyos lang ang may-alam,” tugon ni Tyrion. “Ang maestero, umaasa.” Sumubo pa siya ng tinapay. “Sinasabi ko, yaong alaga niyang lobo ang dahilan kung bakit nakakakapit pa siya sa buhay. Umaga-gabing nakataliba ang halimaw sa labas ng kanyang bintana, ungol nang ungol. Tuwing tinataboy nila, laging bumabalik. Sabi nga ng maestero, minsan nilang sinara ang bintana, para takpan ang ingay, saka namang biglang nanghina ang bata. Nang muli nilang buksan, bumilis agad ang pintig ng kanyang puso.”

Nangilabot ang reyna. “May kung-anong kababalaghan sa mga hayop na iyan,” ika niya. “Mapanganib. Hindi ako papayag na sumama sila sa ‘tin patungong timog.”

Sabi ni Jaime, “Mahihirapan kang pigilan sila, kapatid. Parang mga anino kung sumunod sa kanilang mga dalagang amo.”

Sinimulan na ni Tyrion ang isda. “Bueno, malapit na ba kayong umalis?”

“A, sana’y sa lalong madaling panahon na,” sabi ni Cersei. Bigla siyang napasimangot. “Ibig mo yatang tanungin kung malapit na ba tayong umalis?” ulit niya. “Bakit, ikaw? Mga diyos—’wag mong sabihing mananatili ka rito?”

Magkikibit ng balikat si Tyrion. “Babalik si Benjen Stark sa Tagamanman ng Gabi, kasama ang bastardo ng ‘utol niya. Balak kong makiangkas at purbahan sa wakas itong Muralya, na matagal mo na rin sigurong nababalitaan.”

Ngingiti si Jaime. “Naku, mutyang kapatid, ‘wag ka sanang magbalak na sumanib sa itim.”

Tatawa si Tyrion. “Ano kamo, ako, magpapakadonselya? Gusto mo yatang mamulubi ang mga puta mula Dornia hanggang Batong Casterlo. Hindi. Gusto ko lamang tumayo sa tuktok ng Muralya, at pagkatapos, umihi mula sa dulo ng mundo.”

Biglang tumayo si Cersei. “Hindi na kailangan pang marinig ng mga bata ang kahalayan mo. Tommen, Myrcella, tara na.” Dali-dali siyang lumabas ng silid pang-umaga; sumunod sa kanyang hakbang ang mga ayudante’t alagang tuta.

Matamang itinutok ni Jaime Lanister ang malalamig at lunting mata niya sa kanyang kapatid. “Hindi papayag si Stark na umalis ng Invierna, nang nananatili ang kanyang anak sa lilim ng kamatayan.”

“Papayag ‘yon, basta ba iutos ni Roberto,” sabi ni Tyrion. “At maniwala ka, iuutos iyon ni Roberto. Tutal, wala rin naman nang magagawa ang Poong Eddard para sa pobre niyang anak.”

“Maari niyang tapusin ang pagdurusa ng bata,” sabi ni Jaime. “Kung anak ko ‘yon, iyon ang aking gagawin. Mas makatao.”

“Pinapayuhan kita na iwasang banggitin ang panukalang ‘yan kay Poong Eddard, mahal kong kaputol,” sabi ni Tyrion. “Baka lang sakaling masamain niya.”

“Kahit pa mabuhay ang bata, magiging lumpo naman. Masagwa. Di na lang kasi tapusin nang malinis at maginhawa.”

Tumugon si Tyrion nang nagkikibit, at sadyang lumitaw ang pagkabaliko ng kanyang balikat. “Alang-alang sa mga masasagwa,” ika niya, “ikinalulungkot kong sabihing hindi ako sang-ayon. Ang kamatayan kasi, masyadong mabilisang katapusan, samantalang ang buhay—nag-uumapaw sa mga posibilidad.”

Ngumiti si Jaime. “Kay buktot mong impakto, ano?”

“Ay, totoo ‘yan,” inamin ni Tyrion. “Dalangin ko’y magising ang bata—interesado akong malaman kung ano’ng sasabihin niya.”

Nangasim na parang panis na gatas ang ngiti ng kanyang kapatid. “Tyrion, mutyang kaputol,” kaniya, nang may unting pangungulimlim, “minsa’y nagtataka ako kung saang panig ka talaga kumakampi.”